Hani böyle hayatının bi' döneminde biri "süpersonik" oluyo. "Sanırsam hayatımızın sonuna kadar böyle gidücük..." diye düşünüyosun. Ama sadece çok fazla yanyana durmaktan biribirinize benzemeye başlamışsınız. Aynı şeyleri dinlemeye, aynı şeyleri okumaya, aynı şeylere gülmeye başlamışsınız. Aradan bir süre geçince, fark ediyosun ki değilmiş aslında. Sadece "benzemişsiniz". Sonra sen başka birine benziyosun, kaynıyo ama aslında geri kalanı. FALAN. Şimdi aklıma ilkokul milkokul geldi de, o yüzden yazdım bunları.
Çok fazla başım ağrıyor.
Yazdığım kompozisyonlar nedeniyle disipline gidicem. Umurumda bile değil. Yoo dostum, hayır sevgili yoldaşlarım! Ne içimdeki edebi aşk ne de asi ruh korkuma engel olan! Ama gerçekten umrumda değil. Normalde gayet korkak bir insanım. Eğer kavga mavga olacaksa, cenin pozisyonuna girip tehlike anı geçene kadar beklerim. Sonuçta gözlüklüye vurulmaz. Lütfen ama. Aklından geçiren varsa spontane bi' şekilde dövsün beni. Üstünde fazla düşünürsem kendi kendimi dövmeye başlarım.
Başım daha fazla ağrıdı.
Yazı yazmayı sevmiyorum aslında. Okumayı da. Başım ağrıyor. Buna rağmen bir sürü önemli kitabı 10-15 yaş evremde okudum. Evet, şu an 15 yaşındayım. 1994 yılında Kört Kobeyn çok bi bok olacakmış gibi intihar ederken ben daha annemin göbek bağından yemek emikliyordum. Bi' kaç ay sonra da doğdım. Fredi Merküri'yle aynı gün hem de. O FREDİ MERKÜRİ oldu ben ne oldum. Üzülmüyor değilim.
Şakalanşaka. Üzülmüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder